Het is begin maart en ik kijk de tweede drukproeven na. Het begint nu serieus te worden. Over een paar weken kan ik mijn boek vasthouden.
En ik vind het eng.
En ik begin te twijfelen of mijn roman wel goed genoeg is. Maar wat vind ik eigenlijk precies zo eng? Ik wilde toch dolgraag dat mijn roman gepubliceerd zou worden? Dan moet ik nu niet opeens ‘cold feet’ gaan krijgen.
Gisteren verwoordde een vriendin het wel mooi. Ze zei dat ze mijn angst begreep en vergeleek het met zwangerschap en geboorte. Zolang je nog zwanger bent, zit het kind nog veilig in je buik. Niemand die het ziet. En niemand die er iets van kan vinden. Voor de buitenwereld bestaat het kind nog niet. Maar voor jou als moeder wel. En dan komt die geboorte. Het moment waar je wel en niet naar uitkeek. Natuurlijk wilde je dat je kind op de wereld zou komen, en zou starten aan een onzeker en avontuurlijk leven. Maar het is ook voor jou als moeder een kwetsbaar moment, want nu bestaat je kind opeens ook voor de buitenwereld. En kan die buitenwereld er iets van vinden. En er iets mee doen. En al die meningen, handelingen, zwijgende blikken, goed- en afkeurende opmerkingen over je kind, raken jou.
En toch weegt die angst niet op tegen het verlangen iets (kind, boek, compositie, tuinhuisje of wat dan ook) geboren te laten worden. Iets te laten bestaan in de ogen van de buitenwereld. Omdat jij vindt dat het bestaansrecht heeft.
Het Engelse ‘giving birth to’ geeft zo mooi aan dat er een handelaar, een handeling en een iets is waar die 2 zinsdelen naartoe bewegen. Er zit richting in dat werkwoord. Er zit toekomst in. Dat is hoe ik de geboorte van mijn boek momenteel beleef. Als een beweging. Waar ik nu nog stevig de controle over heb, maar die ik straks zal loslaten.
Titeltoelichting: ‘Almost there’ verwijst naar de optimistische plaat die een 17-jarige Michael Jackson inzong. Met name het typische Motown-intro met strijkers en blazers die smooth de toonladder opwandelen, staat bol van de creatieve positiviteit.