In onze zucht naar groei zijn we de aarde optimaal gaan benutten. Uitnutten. Uitputten. Uithollen. 

Vanuit economisch (kortetermijn)perspectief snap ik dat. Vanuit menselijk perspectief heb ik het nooit begrepen. Met de geboorte van mijn oudste zoon sloeg dit onbegrip om in verbazing en onmacht. Ik ging zoeken naar informatie, bekeek demografische modellen, las boeken. De jurist in mij begon zich af te vragen wat de rol van wetten kan zijn in deze problematiek. En zo ontstond het idee voor de roman ‘Op drift’. De centrale vragen: Kan de aarde gered worden met wetten? Wat zou dat doen met een samenleving? Wat is een samenleving?

Hoe meer ik aan mijn manuscript werkte, hoe meer ik in het dagelijkse leven de contouren begon te zien van de fictieve wereld die ik aan het beschrijven was: de realiteit zat me op de hielen. Ik moest vaart maken. 

‘Op drift’ was zo goed als af in 2017 en er was grote interesse van een uitgever. Uiteindelijk achtte hij de doelgroep voor deze thematiek toch te klein. Nu denk ik: ik was te vroeg met mijn boek. Na de wereldwijde hegemonie van COVID-19 in de jaren 2020-2022 en het huidige klimaatactivisme twijfelt niemand meer aan de relevantie van dit thema.