Dit heb ik mijn leven lang al een onhandige vraag gevonden. Meestal kan ik er een aardig antwoord op geven. Meestal kan ik de juiste woorden vinden.
Maar sinds het overlijden van mijn vader op 11 oktober, voel ik mijn taal ongelooflijk tekortschieten. Zwijgen voelt veel toereikender en passender dan een antwoord formuleren. Maar zwijgen vind ik ook weer een tikje beledigend voor de vragensteller, die oprecht interesse toont voor mij.
Vandaag ondernam ik een poging tot een goed antwoord:
” Ik weet niet zo goed wat de juiste woorden zijn voor deze toestand. Afgezien van een lichte griep (KNO-klachten, hoofdpijn en gammel) gaat het best ok. Maar het voelt als een vacuüm. Er is iets groots plotseling weg. Daar heb ik vrede mee, maar het tocht nu zo in mijn leven. En alles wat ik erover zeg, haalt het eigenlijk niet bij mijn gevoel.”
Ik ben er niet ontevreden over. Maar nu ik het teruglees, vind ik dat het toch beter en anders zou kunnen. Hoe? Geen idee. Ik hul me maar weer even in stilzwijgen.