Terwijl de ene lezeres mij vanuit Curaçao laat weten dat ze begonnen is in mijn “superinteressante” boek (zie foto), bericht een andere mij wat ze ervan vond. Haar bericht begint met “Ik heb ‘m uit…..De afgelopen weken gelezen…” Hier gaat mijn hartslag omhoog en begin ik sneller te ademen: de fysieke aankondiging dat ik me schrap ga zetten voor wat er komen gaat. Want ik vind het spannend te lezen wat een ander vindt van wat ik gecreëerd heb.
Een goede vriend vroeg me laatst of dit – publiceren van mijn roman ‘Op drift’ – het meest kwetsbare was wat ik ooit had gedaan. Ik antwoordde bevestigend. Het voelt alsof ik al weken naakt over straat wandel, en niemand me zegt dat ik beter iets kan aantrekken. Als jurist draag ik een pantser van zakelijkheid, waardoor ik mensen op afstand kan houden als dat nodig is. Als schrijver draag ik niks. En toch is dat precies zoals ik het zou willen. Het kan ook moeilijk anders. Ik wil dat mensen lezen wat ik heb geschreven, en ik wil horen wat ze ervan vonden. Liever hoor ik dat ze het mooi en goed vinden dan stom en clichématig, natuurlijk. Maar de vrees voor dat laatste mag er niet toe leiden dat ik me doof houd voor lezersreacties. En toch…
Toch zet ik me schrap, voordat ik het bericht verder lees. Zo ging het verder:
“…Wauw! Wat een boek! Wat een werk zit erin! Wat een verhaal! Wat zitten er veel lijnen in en wat heb je er veel onderzoek voor gedaan. De afgelopen dagen kon ik het boek moeilijk wegleggen. Wilde graag weten hoe het af zou lopen… In het begin moest ik er een beetje inkomen, maar als snel werd ik gegrepen door het verhaal.
Mooi, krankzinnig, spannend, gelaagd, mooi geschreven…”
Mijn opgebouwde spanning ging over in ontlading. In dankbaarheid. En in ongeloof. Totdat mijn man me zei dat ik eens moest leren sommige dingen gewoon te ontvangen.